در حال حاضر يكي از سختي هاي دوران كرونا، رفت و آمد هاي ضروري براي انجام اموري است كه مي بايست انجام دهيم. از ديد و بازديد هاي خانوادگي مي توان گذر كرد، مي توان از تفريحات گذشت، مي توان از عزاداري و هيئت ها دوري كرد، اما واقعاً با تمام شدن اعتبار كارت بانكي بايد چه كرد؟ با مراجعات مكرر به دفاتر پيشخوان دولت براي ثبت نام هاي مختلف كه نمي توان گذشت؟ يا اينكه خريد بيمه شخص ثالث غيرحضوري چطور امكان پذير است؟
همانطور كه مي بينيد، قرنطينه بودن در ايران كار بسيار مشكلي است. زيرساخت هاي لازم براي انجام امور به صورت غيرحضوري اصلاً فراهم نيست. و از طرفي ديگر، مسئولين امر كه مي بايست پيشتاز بوده و مردم را به اين سمت سوق دهند، گاهي خود اصلي ترين مانع هستند و نمي توانند قبول كنند كه بايد قوانيني وجود داشته باشد تا مردم بتوانند امور اداري، اجتماعي و دولتي خود را به صورت الكترونيكي و غير حضوري به انجام برسانند.
از طرف ديگر، عادت هاي روزمره ما هم هستند كه واقعاً مشكل ساز است. مثلاً فردي كه مي تواند، با يك ايميل يا يك تماس ساده كارش را انجام دهد، حتماً مي خواهد حضوري مراجعه كند و اصلاً هم پروتكل هاي بهداشتي را رعايت نكند.
اگر دولت ايران واقعاً بخواهد از زيرساختهاي دولت الكترونيك بهره مند شود، تعداد بسيار زيادي از كارمندان شاغل در بخش دولتي هم بايد از كار بيكار شوند، چون اساساً كاري كه انجام مي دهند، با چند كليك ساده در يك وب سايت قابل انجام است.
در برخي از موارد هم مجوز ها و كنترل هاي بيهوده اي را برخي از مديران دولتي و دستگاههاي مختلف انجام مي دهند كه آن ها هم با يك نرم افزار و چند كد ساده قابل انجام است. حالا فكرش را بكنيد كه به يك مدير دولتي بگويند كه تو ديگر كارآيي و اثربخشي لازم را در اين سازمان نداري. خوب مسلم است كه مقاومت مي كند و اساساً با موضوع الكترونيكي شدن مخالف است.
اما حسابش را بكنيد كه چه منابع ارزشمندي كه مي تواند خرج زيرساختهاي حياتي كشور مثل ساخت مدرسه، دانشگاه، پژوهشگاه، مركز آموزشي، بيمارستان و مراكز سلامت، ساختن راهها و آموزش امور فرهنگي، كمك به مستضعفان و غيره شود را با انجام بروكراسي هاي وقت گير و بيهوده تلف مي كنيم.
همين بنزيني كه در مسافرت هاي درون شهري براي جابجايي هاي بيهوده در اين زمينه را اگر حساب كنيم كه صرفه جويي مي شد و مي توانستيم صادر كنيم، الان هم آلودگي هواي بسيار كمتري داشتيم و هم منابع نفتي خود را براي كارهاي بيهوده تلف نمي كرديم. مردم هم وقت بيشتري براي تفريح و صرف زمان با خانواده شان داشتند.
البته چند سالي است كه همين بروكراسي ها منبع درآمد هم شده است. يك زمان كارت سوخت، يك زمان كارت ملي، بعد سامانه سجام كه قرار بود سودهاي سهام را به صورت الكترونيكي واريز كند، كلي از مردم پول گرفته شد اما به سرانجام نرسيد.
بالاخره بايد كاري بتراشند تا نگويند كه فلاني بيكار است...